Қатулансам Шыңғысхандай қатал ем...
Қатулансам Шыңғысхандай қатал ем...
Ата мұңға батады ендi баталы ер.
Бiр қыз көрiп күзгi аспандай бүлiнген
Ғұмырыма болып алдым қапагер.
Жаугер рух бастар жердiң шетiне –
Жалаң желдiң байлап қойып өтiне
Орта ғасыр батырлары өр намыс
Осым үшiн түкiрмей ме бетiме.
Дақ түсiрмей аруағы мен атына,
Ту астынан табылатын батырға
Бедел iздеп етегiне сүрiнген,
Мазақ болу оңай деп пе ең қатынға.
Өледi деп iшкi дертiн жасырған
Мәжнүн болсам затыма сай расында
Бейдауаға – замандасым күлмей ме, –
Орын жоқ деп жиырмасыншы ғасырда.
Халқым, саған сол болса егер керегi,
Қалды жорық,– сендiк жеңiс, мен ендi.
Шайыр болам бiр қызыңа күн мүсiн
Түнде сарнап шығаратын өлеңдi.
Суық түнде шығып алып шоқыға
Жылынатын махаббаттың отына.
Қас батырдан бiлегiне сенетiн
Айналам да жаны сақы сопыға.
Қылышымен жарып шыққан жатырды
Ақылынан алжастырған батырды
Анам деймiн асқақ басым иiлiп,
Осы қызды тапқан қазақ қатынды.
Қас батырлар, айта көрме оза сын
Сендердi де ойландырсын сөз асыл.
Пәк арудың ақ бiлегi ұсынған
Бейбiт күннiң iшсем деп ем бозасын.