Іле
Екпініңді жұтты ма, сол тасбауыр жағалау,
Неге өксисің тұншығып, мені өсірген анам-ау?
Өз отына өртеніп, құлап барады қызыл күн,
Қызыл күнді көрдім де, сеңдей болып бұзылдым.
Түнменен түн жиекте жапсарласа бергенде,
Сонау көктің көзінен бір ақ сәуле көргем мен.
Сол сәулеге асықтың, толқындарың жарысып,
Сенің тамшың мен едім, толқи аққан жаны ұшып.
Жеттім аппақ сәулеге жүрегімді нұр өбіп,
Түндей терең арналым, түнде қалдың түнеріп.
Түнге қарап толқимын, сені ойлаймын кей күні,
Үндемейсің сен неге, ей, түркінің Жейхұны.
Сен жылайсың шерлісің, бірақ заман таскерең,
Оның сөзі басқа сөз, оның мұңы – басқа өлең.
Менің ұлы бабамның тұлпарындай екпіндім,
Мен сен болып толқыдым, толқынымды көкке ұрдым.
Теңіз құйсам өшпейтін өзегімді өрт жайлап,
Заман алып барады, мені сендей қақпайлап.