ҚАЗІРГІНІҢ ҚАРҒАСЫ
Қара қарға қалбағай,
Қаз бен үйрек, қара құс,
Олар да таласпайтын еді ғой
Бүркіттің жейтін жеміне.
Алыстан көрсе қарасын,
Балапан үйрек баласы,
Көзі түссе жаутаңдап,
Қысса да қайрат қаусаңдап,
Қорқып келмейтін еді ғой
Бүркіттің, сірә, шеміне.
Қашаған Күржіманұлы
Тау басында қарға отыр – қара бет,
Айналасы қан сасып.
Шаһид кеткен есіл ердің «дала» деп
Жемтік болған қаншасы.
Таудан тапқан ауру ғой мас қылған,
Тәкаппарлау тұрысы.
Енді қайтсін, бүкіл әлем астында
Жөн де шығар мұнысы.
Қара бетім, қарқ-қарқ етіп күледі,
Шашыратып боқтығын.
Мына маңда... бәрін жақсы біледі,
Өзіндей жан жоқтығын.
...Қыран даусын айдап келді жел кенет,
Шулады қыр қосыла.
Ей, қара бет, өзіңе де сол керек!
Ал, төтеп бер осыған!
Қорқыныштан түз бетінен көшті рең,
Қарғам отыр ойланып.
...Ол бұл үнді бұрындары естіген
Еске түспей қойғаны.