20.08.2022
  94


Автор: Хамит ЕСЕМАН

ӨЛЕҢ

Өлең десем –
Өмір еске түседі,
Өлең десем –
Көңіл еске түседі.
Өлең дейтін пернелері көңілдің,
Өлең дейтін өмірдің қос ішегі.
Өлең оқып жатыр менің бұл далам,
Өлең барда дала рухы сынбаған.
Дүниеде егер өлең болмаса,
Әлдеқашан өлер еді күллі адам.
Махаббаттың бақшасында гүлдеген,
Сұлулардың жанарында тұнды өлең.
Дүниеге егер өлең келмесе,
Жетімсіреп қалар еді күллі әлем.
Өлең Кие – бабалардан алмасқан,
Өлең Рух – ұрпақтарға жалғасқан.
Періштелер жер бетіне түсіріп,
Аллам өзі маңдайына мөр басқан.
Өлең шіркін хор қызының назындай,
Періштенің ақ таңдағы сазындай.
Дүниеге егер ақын тумаса,
Тылсым сөзі қалар еді жазылмай.
Киелі өлең өмір болып өрілген,
Күй секілді көңіл болып төгілген.
Ал ақындық пайғамбарлық сияқты,
Құдай сүйген құлға ғана берілген.





Пікір жазу