Армия Біләловқа
Ішеді күллі ел, ішеді.
Мұздаған тәні қызынып,
Әдемі, әсем түс-өңі
Әп-сәтте лаулап - бұзылып.
Дүмпуге небір түскенде,
Жүресің іштей қызынып.
Ой-хой, бір бекзат көрдім ішкенде
Отыра тұғын сызылып...
Тауға да ел шығып ішеді,
Күледі қатып ішегі.
Молда да тығып ішеді,
Министрлер де ішеді.
Ішсе де олар, тіпті, танаулап,
Аспанға ұшып барады.
Тік ұшақпенен аң аулап,
Апанға түсіп қалады...
Біреулер үрпек көздері,
Түбінде соның зіл ұйып:
Іш дейді маған...
Өздері
Ішпейтін жандай жымиып.
Сыры оның маған аян-ды.
Біледі ғұмырбаянды,
Біледі Омар Хаямды,
Білмейді басқа Хаямды...
Тарихтан оқып кенел, кел:
Белі де шықпай бесіктен:
Ақындар ішкіш дегенді ол
Іңгәліп жатып есіктен.
Оны елге Омар таратқан
Рубаймен шарап жолдаған.
...Сол шалың, бірақ, шараптан
Ауыз да татып алмаған!
Ішпес ем қылғұрт пендеше
Тіліне еріп аярдың -
Оранып жырға келмесе
Шарабы Омар Хаямның.
Қаңқу мен өсек үш жүзден,
Үйіме енді қол салды.
Өзі ішпей, бізді ішкізген,
Жек көріп барам сол шалды...
Сыры елдің маған аян-ды.
Біледі ғұмырбаянды,
Біледі Омар Хаямды
Білмейді басқа Хаямды...