КРЕСЛО – БЮРОКРАТ
Талантты да тастайтұғын ысырып,
Дөңайбат қып сөйлегенде ісініп –
Кресло дейтін тақтың үстінде
Пайда болды Кресло – Кісілік.
Талай залды өктем үнмен жаңғыртып,
Талай зілін көкейінде қалды іркіп.
Серік түгіл, Мұқағали келсе де,
Қабылдамай жібереді қаңғыртып!
Оған енді қай құдірет тең келер?
Шығып көрсін өз күшіне сенген ер!
Көз сүзіп тұр Кресло – Құдайға
Орындық боп кеткен өңкей пенделер!
Аянышпен қараймын сол мүскінге,
Ауысып-ақ тұрғаны ма күш күнде:
Кемтар мүскін отыр, міне, патша боп,
Кресло дейтін тақтың үстінде.
Арыз айтсаң кенет ашу шақырып,
Абайсызда жібере ме ақырып.
Адам деген Орындықтың тағдырын
Шешіп жатыр Кресло – Мақұлық.
Қонақта да оның орны жоғары,
Бәйек боп жүр Орындықтар Қоғамы.
Отырып ап Кресло-ақымақ
Неше түрлі фәлсафаны соғады!
Былықтырған Кресло – қаскүнем,
Еңбектейді енді жердің астымен.
Ішкіштермен сыбанып ап білегін,
Күреседі Кресло – Маскүнем.
Ай – сұлулар аңыз болған ертеде,
Кресло Дон-Жуанға еркелеп...
Кресло – суретшінің эскизі
Эрмитаждың есігіне ентелеп...
Қаламымды аңыз алып қашады,
Мен ашпаған есіктерді ашады.
Пайда болып Кресло – жазарман
Кресло – оқырманды жасады!
Жетер енді!
Оған неге қорындық?
Орын ғып бір аламыз ба ор үңгіп?!
Осы өлеңді әзер жаздым, сықырлап
Астымдағы тозып біткен орындық...