Ақын өлеңдері жинағы ✍️

Тірі жан жоқ далада ояу –
Жаһан жаңа жаралып.
Қапас ғалам – қара бояу.
Күн көзінде – қара бұлт.
Жер тамыры тоқтап тұрды.
Кенет...
Көктен түсті де,
Прометей от лақтырды,
Мұз – ғаламның үстіне!
Ғалам отсыз қала ма енді жұмыр
Жерді жұт алып?
Киелі алау жана берді сөніп қалмай... тұтанып!
Замандарым!
Адамдарың найзағайша шатырлап,
Аристотель...
Абайларың вулкан құсап лапылдап! –
Өттіңдер-ау,
Шүкір, халық, сөну деген саған жат
Прометейдің алауы ғой бүкіл – Тарих, адамзат!
Зымыран Уақыт!
Ұшайықшы аттап бүкіл түнектен,
Мұз – Ғаламды құшайықшы сол бір отты
жүрекпен!
Тіл алмайтын баламын мен, көресімді көремін,
Прометейдің алауымен өртенеді өлеңім.
Өртенеді өзегім де, өзге затты жат қылып,
Кең дүниені кеземін де өтемін от лақтырып!