СӘЛЕМІМДІ ҚАБЫЛ АЛ, ҚЫЗЫЛОРДАМ
Сыр анасы – деді де алты Алаштың,
Теңеу таппай тойда жұрт алқаласты.
Алпыс ақын айтысып мақтағанмен
Манап ақын сияқты айта алмасты.
Қобыз үні тербеткен қайран далам,
Аралында кемелер қайраңдаған.
Сырдың елін желімен сазға салған
Нартайыңдай болайық қайдан ғана.
Сырға жырды аямай үйіп берген,
Днепрден, Рейнеден биік көрген.
Лайлы суын, масасын, бақасын да
Әбділдадай бар ма екен сүйіп көрген.
Тарихыңды ақтарған қызығар-ды,
Тас көшеңде арыстар ізі қалды.
Жас қаладан айналып астанаға,
Ақмешіттен атандың Қызылорда.
Баяғыда Сыр тасып ай-жылында,
Балық тулап Аралдың айдынында.
Жағасында құм басқан күнге қызып,
Бала біткен ойнайтын тай-құлындай.
Жалынды күн жандырып жапан қырды,
Жатса-дағы қой бағып шопан жүрді.
Егіншілер ерлетіп Қызылорда –
Ақ күріштің отаны атандырды.
Орынбордан алып ең астананы,
Аймақ болдың бүгінде асқаралы.
Иелі өңір болған соң киелі жол –
Ғарышқа да өзіңнен басталады.
Айналайын Ақмешіт – Қызылордам!
Сыр жағалап құт қонған, қызыр қонған.
Көшесінде тербеліп сәмбі талдар,
Қызыл гүлден өрілген қызыл қорған.
Ғимараттар сап түзеп салтанатпен,
Ескерткіштер ерлерді арқалы еткен.
Қобыланды қосылды қатарыңа
Қазанханның ордасын талқан еткен.
Ақ алтын мен қара алтын еселенсін,
Қазағымның көгертсін көсегесін.
Алтын құрсақ аналар қуантсын да,
Қызылордам мәртебең өсе берсін.
Қасиетін айтқанда әр өңірдің,
Жырға сенің теңейді әлеміңді.
Сырдың елі өзіңе арнап салған
Келінің ем қабыл ал сәлемімді.
Жағасында дәрияның жалаңаяқ,
Шеңгелге де, шөңгеге қарамай-ақ
Менің-дағы келеді асыр салғым,
Туып-өскен өзіңде баладай-ақ