ТУҒАН ЖЕР – ОТАН – ӘЗ АНА
Өзгермелі, ауыспалы ғаламда,
Отан жалғыз,
Ана жалғыз адамда.
Екеуіне деген ұлы махаббат,
Талай жауды таптаттырған табанға.
Ана жалғыз –
Тар құрсағын кеңіткен,
Толғақ қысып сүйектерін еріткен.
Иілдіріп алпыс екі тамырын,
Бала емізіп, өмір күйін шерткен.
Және жалғыз –
Ешкім таңдап алмайтын,
Туған жерің – қанат қағып, самғайтын.
Отан – Анаң осы жерден басталар,
Жан алысып, жан берісіп қорғайтын.
Тауға ұмтылып, тасты жарып талабың,
Туған жерден басталады қадамың.
Күллі әлемді шарласаң да жүректе,
Соған деген тұрады бір дара мұң.
Сол дара мұң – сағынышың қайда да,
Серік болар барсаң да ұшып Айға да.
Бейбарысқа топырағын аңсатып,
Сол сағыныш алдаспандай қайраған.
Заманында Үндістанды билеген,
Бабырды да сол сағыныш илеген.
Шығыс халқы пір тұтқан әл-Фараби,
Боз жусаннан басқа иісті сүймеген.
Елестетіп туған жердің аспанын,
Бөтен жұртта қиды қанша жас жанын.
Басқыншыны бауырға алып сан батыр,
Өліп кетті туған жерін жастанып.
Ақын өтті – құдіретіне тамсанып,
Әнші де өтті – құрметпенен ән салып.
Туған жердің қара тасын сөйлетті,
Суретшіні матап алып сал шабыт.
Қайда барып бітсе де өмір сапарың,
Туған жерге сағынышпен маталып.
Жүретұғын қазақтың бар арманы –
Отанымен жүрсе аты аталып.
«Шет жүрсем де даңқым елге жетсін», – деп,
Алла нұрын ел-жұртыма төксін», – деп.
Отыратын қазақ күйсе қарғаған,
«Туған жерің өзегіңе тепсін», – деп.
Қайсы әлемге апарса да мұратың,
Еріксіз бір елге тартып тұратын,
Туған жерің – сағынышың мәңгілік,
Осылай деп жырға қосқан ұлы ақын.
Өзгермелі, ауыспалы заманда,
Отан жалғыз,
Ана жалғыз адамда.
Екеуіне деген ұлы махаббат,
Таусылмайды, сарқылмайды ғаламда.