ШІЛДЕ. ҚЫРМАН
Сені жырға қосайын, шілде, шілде,
Сұлу қызға жолықтыр бір кешіңде.
Берекеге белшеден батып қалған
Бейбіт ауыл тоқ қырман іргесінде.
Құшағына ап ғаламды алқара түн,
Құрған кезде ай-жұлдыз салтанатын,
Мөлдіреген көзіне қарап тұрып:
«Кім еді, – деп сұрайын, – қалқам, атың ?»
Сылдыр етіп күлкісі, айтар атын,
Сол есімді мәңгілік қайтала, түн –
Санам саққа бөлінсе, ойым – онға,
Әзіліне сөз таппай қайтаратын.
Назды сөзін кестелеп ақылменен,
«Қысылдың, – деп сұраса, – батыр, неден?»
Түннен, қара шашынан жұтар ма едім
Бидай иісін аралас әтірменен!
Бұраң белі солқылдақ сәмбі талдай,
Қолға тисе, жырлар ем мәңгі талмай,
Жымиысы қапастан құтқарардай,
Ишараты шыңырауға қарғытардай.
Демін жиі ап,
Дірілдеп пісте мұрын,
Құйып тұрса жанары ішке нұрын.
Іздер ме едім мен ләззат арасынан
Меруерттей әдемі тістерінің!
Серік болып осы арман алды маған,
Ғашық әнге, туған жер, салды балаң.
Қырман кезіп жүрейін төсіңде мен,
Сұлуыңа жолықтыр балбыраған!