Көрер мұны жан болса...
Көрер мұны жан болса егер аңғарар.
Аңғарар да өз-өзiнен таң қалар.
Көбейiп-ақ кетiптi ғой, апыр-ай,
Алматыда сауысқан мен қарғалар.
Сезесiң сен сорым ба бұл, бағым ба.
(қауiп iздеп бұл сөзiмнен жаңылма).
Қараңдаршы! –
сауысқан мен қарғалар
қаптап ұшып жүр ғой бау мен бағымда.
Қондырғандай басына кеп бақ күнiн,
жеткен-сынды мерейiне тап бүгiн.
Қара қарға жүре алмайды мамырлап,
ал сауысқан ұмытқан бар сақтығын.
Соны көрiп –
көңiлiм пәс, мұңдымын,
соны көрiп –
желге ұшады түндiгiм...
Қайда кеткен торғайым мен шымшығым?!
Қайда кеткен сандуғашым, бұлбұлым?!
Мұның өзi, құдайым-ау, жай ма деп,
жай емес бұл елекке сал, ойла деп
iздеймiн мен торғай менен шымшықты,
сандуғаш пен бұлбұлымды қайда деп?
Құйынданып суынамын бiр демде!
күйiп-жанып, суынамын бiр демде, –
ту сыртымнан қарға бiткен қарқылдап,
сауысқандар шықылықтап күлгенде!
Көрер мұны жан болса егер аңғарар.
Аңғарар да өз-өзiнен таң қалар.
Көбейiп-ақ кетiптi ғой, апыр-ай,
Алматыда сауысқан мен қарғалар.
Өзiме өзiм жасыма! деп, жасыма!
отырғанда
ұшып келiп қасыма
сауысқаны шоқып жанды жарамды,
ал қарғасы саңғып кеттi басыма!