Қазығұрт
Нұрғали Оразға
-------------------
Аңызға мүлде бергісіз
Алтын бір шақтар өтіпті-ау.
Арманшыл, албырт кезіміз
Аңдатпай сыңсып кетіпті-ау.
Асылдай бейне тозбайтын
Алыста қалған күндер-ай,
Адамның жанын қозғайтын
Жайларды кеппін жырламай.
Өмірге мынау пәк қарап,
Өлеңмен өріп тірлікті,
Шымкентте жүріп апталап,
Көктемге көңіл ынтықты.
Жылуын шашқан әлемге
Мамыр да сондай нұрлы еді.
Біз оны қосып өлеңге,
Тергенбіз қызыл гүлдерді.
Жауқазын тұнған жасыл қыр
Сезімді біздің шайқаған.
Жан достар болып асыл кіл,
Жыр-шақтар еді-ау тойлаған.
Жап-жасыл майса үстінде
Жағамыз жайлау жатып біз,
Көретін бейне түсіңде
Ойлаушы ек жайлы бақыт-қыз.
Бұлқынған менің көңілім
Алматы жаққа ұшқан-ды,
Санаған өзім өмірім,
Сонда бір аққу құс бар-ды.
Кейуана сынды досымыз
Кезіп бір таудың ұшарын,
Жыр оқып мұңлы дамылсыз,
Жартасқа жайған құшағын...
Жанарың жатан көл іркіп,
Күйінген едің сен сонда,
Бақытым не деп өмірлік?
Түйілген едің сен сонда...
Қазығұрт басы – қызғалдақ,
Тұнып бір тұрған жыр шағы,
Оқыдым өлең қызға арнап,
Жақпады саған бұл тағы...
«Проза», дедің ,күбірлеп,
Роза гүлі ойыңда...
Жайыңды ұқтым түңілмек,
Деуменен «сабыр, қайғырма!..»
...Өмірдің өзен өткелі-ай,
Бұралаң тағдыр жолдары.
Бұлақтай сыршыл шақтар-ай,
Мұңлы бір ғашық арманы.
Алған бір сайын сені еске,
Қазығұрт көзге елестер.
Ол күндер қиял емес пе,
Ұмытылмас мәңгі белестер.
...Сол таудан жиған гүлімді
Алматы әкеп сонда мен:
Оқып бір тұрып жырымды,
Қызыма сүйген жолдап ем.
Қазығұрт тауы – аңыз тау,
Бабадан қалған асыл тым.
Әсерде ғажап қалғызды-ау
Жауқазын беткей, жасыл шың!