Құмда туған бала едім құнары мол...
«Өз аталарың дәметіп жүр...»
Жан-жарымның көрген түсі,
бақсы-балгердің сөзінен.
Құмда туған бала едім құнары мол,
Тауда өсіппін шипалы бұлағы мол.
Білім іздеп жүріппін, өнер қуып,
Алматыда шыршасы, шынары мол.
Арманы асқақ жан едім бала күннен,
Астанада қалуды қаладым мен,
Алатаудың асқарын аңсасам да,
Жағушы еді жаныма дала мүлдем.
Таусылғандай шыдамым, төзімім де,
Сартап болған сағыныш сезімі ме,
Қанатымды қомдадым елге қарай,
Алып-ұшып туған жер – бесігіме.
Құшақ жайып Маңғыстау еміренді,
Мендік жүрек теңіз боп тебіренді.
Күңіренген Даламның күйін кешіп,
Азынаған желіндей екіленді.
Арса-гүрсе өмірдің дүрмегінде
Жасқануды, жасуды білмедім де,
Жылдар, шіркін, ағыстап өте берген
Тайталасып тағдырмен жүргенімде.
Тәңіріме балардай киелерім,
Ұланыңмын туған жер, сүйер елін.
Қайда , мейлі жүрсем де тірлік кешіп,
өздерің тек - өмірлік сүйенерім.
Өздерің тек – құдірет, қайнарым да,
Маңғаз жатқан киелі байтағымда,
Ата-бабам ұлынан дәметердей –
Қаражамбас, Қаламқас аймағында.
Мен өзім де іштейін сезінген ем,
Тартып тұр-ау ыстық қан, сезім деген.
Барып қайттым басына Атамыздың,
Ұл-қызымды бірге алып өзімменен.
Азаматқа бұл өзі парыз болар,
Аталарға бас ию қарыз болар.
Әулиелі өлкемді аралаған –
Әр сапарда әлемет маңыз болар.
Ата-бабам баласын тербетіпті,
Қысылған бір сәттерде дем беріпті.
Мен оларға тұрайын тағзым етіп,
Ортаеспенің маңында жерленіпті...