Өмір
Өмір жайлы ойлай қалсақ, бауырлар,
Мойындағы жүк дегенің ауырлар.
Күнделікті қым-қуытың – тұл тірлік,
Оның өзін өмір деуге дауым бар.
Жылдар жылжып, көшіп уақыт керуені,
Тығырыққа тірейтіндей пендені.
Сенделесің сең соққан бір балықтай,
Өмір бейне өрмекшінің өрмегі.
Барады ағып сол тымырсық дүние,
Тығыласың тышқаншылап үйіңе.
Арыла алмай күнделікті күйбеңнен,
Түн баласы күрсінесің күйіне.
Шешім таппай жұмбағына өмірдің,
Ұйқы қашып өткен жоқ па небір түн.
Сол өмірдің құпиясы көрінер –
Астарынан Күрес пенен Көңілдің.
Күрес деген басталады өзіңнен,
Көрінеді ұшқын атқан көзіңнен.
Туған жер деп, туған ел деп толғансаң,
Халқың сені ер-азамат сезінген.
Бұқпай төмен ұрпағыңның алдында,
Ұқсап өтсең түнді тілген жарқылға,
Ұлағатын бабалардың сіңірген
Ұландарың қалса өзіңдей артыңда.
Тай-құлыны секілденіп Даланың,
Жеткіншегің жаза берсе қадамын,
Абыроймен өткіздім деп есепте,
Бұл өмірдің өзгеше бір парағын.
Жан сырыңды ашық жайып адамға,
Жақсылықты жасап-ақ бақ ғаламға,
Көңіліңде тығылмасын түйткілің,
Бұл өмірді қия көрме арамға.
Ей, бауырым, құлағың түр бір сәтке,
Бұл өмірді жандырып бір сүрсек пе?!
Сен, ендеше, сезік салма сенімге,
Сен,ендеше, тайғанақтық көрсетпе!