Шалқыма
Жаным жайлы, ой –мұхит, көңіл сергек,
Желпінтеді жел беріп өмір-дүрмек.
Замананың көшіне ілеспекке,
Жүрегімнен ұқсайды жыр еспекке.
Ұлы уақыт ұйытып сезім нәрін,
Шашады нұр шуағын көзім-жалын.
Шабытты кез шалқыған күйге ұласып,
Күннен күнге барады ұйқы қашып.
Тұла бойда бұрқана тулап қаным,
Тымырсыған тірліктен аулақтадым.
Тіктегенде түзеліп ел еңсесін,
Ақтарылып барады өлеңдерім.
Қалғып-мүлгіп күй кешер жайым нешік,
Жата алмадым елді ойлап уайым кешіп.
Жан бағысын ойлаған жігіт пе екем,
Ел мүддесін қорғаймын тұрып бекем.
Дала десе, мұрагер баладаймын,
Түн ұйқысын төрт бөлген анадаймын.
Замананың самалы беттен сүйіп,
Еліктірді жанымды көктем-киік.
Мынау күнде алаудай маздап ерек,
Құрысқанын жаурынның жазбақ керек.
Саналының оянып сүйсінісі,
Көре алмаған кісінің күйсін іші.
Күн кешпесек бомайды шалқып-тасып,
Түнгі жұлдыз секілді жарқылдасып.
Аман болса ақиық жампоздарым,
Қанатынан қайрылмай ақ қаздарым,
Өмір-айдын төсінде жүзер, халқым,
Ата-көштің бағытын түзер халқым!