24.07.2022
  114


Автор: Рахат Қосбармақ

Жанымның жаз-көгінде бұлт аунады...

Жанымның жаз-көгінде бұлт аунады,
Құлындай құбылма-күй құрсаулады.
Жабырқап жүрем ылғи жалғас іздеп,
Жазылмай қалып жырдың бір тармағы.
Көңілден күмбір күйім төгілсе еді,
Езбе күй еңсені езді ебіл-себіл.
Сүйреткен сүйегімді сұрқай тірлік –
Жігіттей тастап кеткен келіншегі.
Басымнан шырлай ұшып, бақ та араздап,
Баяғы тарлан күй жоқ топтан озған.
Адамнан қалған көңіл – алау-далау,
Аламын ашуымды ақ қағаздан.
Шалдығып күнде дертке, күнде айығып,
Қиялмен қызыл киік бір қайырып;
Жыртамын ызаланып ақ қағазды,
Көңілдің көк аспанын бірге айырып.
Омалып, оған бола сөкпе ертеңді,
Ойларым орман тектес отқа өртелді.
Сағынып жатам сосын сал күндерді,
Жамылып жұлдыз өрнек көк көрпемді...





Пікір жазу