ТАПСЫРЫП КЕТЕМ БАЛАМА
Бұратана ғой деп сахарада жүрген сенделіп,
Бауырыңа тартып, жеріме кірдің иемденіп.
Төрімде менің шалжиып жатып алдың да,
Төбеме шықтың тегімді төмен, кем көріп.
Жылан сұсыңа торғайдай бейне арбалдым,
Жайыңды күттім, қамын ойламай мал-жанның.
Ата-бабамның тілі мен дінін ұмытып,
Арағыңды ішіп, мәңгіріп басым, сандалдым.
Шежіре-тарих нұсқауыңменен жазылды,
Жонымды тосып, көтердім талай “назыңды”.
Өткенің менен бүгініңді ылғи дәріптеп,
Өзімнен бұрын алдыңа тостым барымды.
Көлеңкеңе ұқсап артыңнан қалмай жүрдім көп,
Қара түнектей түлейдің сырын кім білмек?
Ұлағатын жойып, инабатын қойып халқымның,
Ұл-қызым шықты тіліңде сенің шүлдірлеп.
Ағасы, кешір, төзімнің түбін сарқыдым,
Көкжиегімді құрсаудан енді аршыдым.
Тарихын, тілін, аспанын, күнін қорғаған
Ата-бабамның жұртында қалған жаршымын!
Сөзбен-ақ бүгін қолыңды салдың жағама,
Өзіңді менің орныма қойып бағала.
“Біткенше демің жеріңді қорғап өткін ”,-деп,
Өзімнен кейін тапсырып кетем балама.