24.07.2022
  79


Автор: Төлеген Жанғалиев

Таң бозынан тағы да тұрып алдым...

Таң бозынан тағы да тұрып алдым,
Ұрлығын аңдығандай ұры-қардың.
Ұлы бардың үйінің шамы өшпейді,
Иті үруін қоймайды қызы бардың.
Таласып, тармасқандай таң құсымен,
Ақ әтеш айқайлайды бар күшімен.
Үрген итке үн қосып қыз әкесі,
«Бұл кім, әй» деп қояды аула ішінен.
Шам сөндірмей шала ұйқы болған ана,
Сәбиіндей қарайды бозбалаға.
Аппақ таң ақ сәулесін сәукеле ғып,
Арай шашып келеді айналаға!
Шіркін, жастық-шілденің шіліңгірі,
Оттан да ыстық болып тұр бүгін, міні,
Қос ғашық құшағынан сығалайды,
Менен қашқан өмірдің сұлулығы.
Әнекей, көкжиектен күн көрінді,
Қос ғашық та қоштасып, үйге кірді.
Бойжеткеннің жүзінде шалқыған нұр,
Бозбалаға сүйсінтіп тұр көзімді!





Пікір жазу