Кей бастың ойы
--Һі! Ақындық деген немене?
Қозып тұрған делебе!
Олардың дені сауы бар ма?
Қорықпай барады от пен дауылдарға!
Өмір сүре алмайды! Оңбайды!
Е, мейлі, мына өмірде
Бәріміз оңсақ, тағы да болмайды!
Артықтау миы бар ма!
Шындасам, ұйқас маған да құйылар да! –
деп ызаланды бір қасқа самай,
келідей басын данышпан басқа санай.
-Эй! Ақындар милы екен дейік,
Еліне ежелден сыйлы екен дейік,
Жас балаша елпектей бермей,
Көрсетпей ме өлең илеген кейіп!?
Жар-райды, сезім билеген дейік,
Кейде жөнді білмейтіні несі:
Бастық ыржиса, күлмейтіні несі?!
Несі кетеді ымыраға көнсе –
өзіне де алса, бізге де бөлсе?
Мына біздер сияқты,
Жиып тастап ұятты,
Шындықты қонышынан басып,
Мансап үшін дүние шашып,
Сүйремей ме нау басын биіктерге!
Меніңше, осындай жан сүйікті елге!
Турасын айтып, туғанына жақпағанның,
өзені шапшып, өрге ақпағанның,
Несі ақын?!
Өмірге кетіп ақың! – деді дертті қасқа самай,
Осы самай: Қазы байлау – ақылдың қоры деді,
Өлең жазу – жанның соры деді.