Қадірсізге
Жылытқан жүрегімді есім едің,
Есім едің –ескертпей есіме дым,
Сен арқылы өмірді шешіп едім.
Саған теңеп басқаны бағаладым,
Саған ғана жалғыз мін таға алмадым,
Қара қылды қақ жарған пейілім бар,
Ал, сен осы пейілімді тағы алдадың!
Жанарыңды көрдім де жалбарынған,
Мен сенің өткеніңді кешіп едім.
Қайта алдадың.
Тағы да сенгенім не!
Неге аядым мұңайып келгеніңде?
Мен сені шынымен жек көрмедім бе?!
Кім едің сен? Пері ме ең, есер ме едің?
Аярлықтан қаны бар кесел ме едің?
Не десең де сенуші ем.
Неге сен де,
сол қадірлі күйіңде өлмедің бе!
Бейітіңді бір үйім көрмедім бе!
Япырау, у секілді тәтті ме едің?
Қамышыдай солқылдақ, қатты ма едің?
Дап- дала боп жүрегім жатты менің,
Қан сұраған ниетің тапты ма емін?
Сене алмаймын көзіммен көргеніме:
Адамдығың ар сатып өлгеніне!
Арсыз өмір –қап-қара көрменен тең,
Дауа болар тірілік көрде кімге?
Ұмытамын десем де тек сол есім,
Жүрегімді тырналап жатты менің.
...Ал, мен саған адамдық бақ тіледім