20.07.2022
  73


Автор: Баян Тіленшина

Дала - ана

Келемін қырда кеудемді нұрға кең ашып,
О, дархан жер, дидарыңа мен ғашық.
Гүл жайнап дала, еседі сылқым самалы,
Самалмен бірге кеземін мен де сырласып.
Төсіңде түлеп, ойнадым өжет желіңмен,
Үйрендім одан қайсарлық – қатты темірден,
Тердім мен сенің көктемде қызғалдағыңды,
Сыйлады ол маған нәзіктік жаз көңілмен.
Аязындай қатал болды бұл балаң,
Пенделерге ақ ниетті қорлаған.
Дәл өзіңдей дархан дастархан дайын,
Адамдарға мейір гүлі солмаған.
Аққулар қонған, ауыр мұң толған ақ айдын,
Жаның ба мөлдір?
Нұры ма тұнған ақ Айдың?
Ақан, Мәди, Сараның мөлдір бір тамшы
көз жасы...
Әлде арманы-ау Мұхтар, Абайдың?





Пікір жазу