Менің мына ақын боп жүргендігім...
Шаңғытпадым мен әлі би алаңын,
Оңашада мас жандай «қияладым».
Сезім сырын сұраусыз тапса дейім бе,
Жылап тұрып күлем-ау...Ұялам
Түсініксіз сөйлеп бір міңгірлеймін,
Мінез қайда орынсыз күлдірмейтін!?
Кеңес сұрап көп адам қолпаштайды-ақ,
Жеке қалсақ өзіңмен «дым білмеймін».
...Басқа жақтан жүрмеймін шабыт іздеп,
Қасымдасың. Кім айтар бақытсыз деп!
Байлығым да, нәрім де, барым да –Сен,
Елжіресең ериді су боп мұз – дерт.
Мені Ғашық жүрекпен тербетпеуің,
Мүмкін емес сен мені ерке етпеуің,
«Бұл өмірдің Жұмағы –сен жүрген жер»,
Артықтау ма осылай өрнектеуің?...
Сенің қамқор көңілің анам сынды,
Ертегі ме, түс пе деп қалам шынды.
Менің мына Ақын боп жүргендігім –
Жерді үйірген Күн – сендік ғалам сынды!
Өмірімнің өзіңсіз мәні бар ма?
Айналар ем жем жеген жануарға.
Мүмкін емес сен мені бағаламай,
Махаббатпен қара дақ салу арға!
Мүмкін емес алтынды мыс демегің,
Жұмсақ мыстан бойтұмар істемегің.
Жүрегімнің жылуын қосқан Жарым,
Сезімімді есейтпе жүзде менің!