Өзім –төзім
Елімнің ер мінезді тау ұлына,
Баладым сені жақын бауырыма.
Мен саған пікір айттым өмір жайлы,
Қарсы тұрдық бірлесіп дауылыңа.
Барлық істе екеуміз ақылдастық,
Алыс жүрсек, хаттармен жақындастық.
Бірдей соқты қос жүрек кеудемізде,
Өлең жазды сен болып ақын-жастық.
Ал бүгін...
жыр оқыдым өзім жайлы,
Таусылған төзім жайлы, сезім жайлы.
Сен мені сүйеді деп ойлап па едім?
...Енді сені көрудің өзі – қайғы.
Тереңімде жасырған асылымды,
Менің саған бұрыннан ғашығымды.
Іштей мың қайталаймын, айта алмаймын,
Асыл сезім тағы да жасырынды.
Ұғасың ба, сырымды ұқпайсың ба?
Мен шектеймін еркімді.
Құптайсың ба?
Қос қанаты – Бақыттың сен екеуміз,
Қатаймасақ, талықсып жықпайсың ба?
Сенде сезім басымдау, менде – Төзім,
Дауыл болып тежеймін өзімді-өзім.
Бір тілекті өлім де бөле алмайды!
Тілегіңнің білдің бе бөлінбесін?!