Құлаған қадір
Бұлақтан кәусар ағар сылдыраған,
Қарабай мал тоғытар мыңғыраған.
Нышаны адамдықтың руханиятта,
Жетпей ме мұратына шын сұраған.
Сыртыңнан сырттан адам деп келгенмін,
Танысып, сол мезетте шеттегенім!
Қазаншының еркі бар қайтем десе,
Бақай есептескенді жек көремін.
Қайтпаған жүрегім бар нар таудан да,
Жылтырақ ұқсап кеттің арзан жанға.
Бір ғана барған едім азамат деп,
Басымды салдыңыз-ау мың саудаға.
Домалақ анамызды қастерлеген,
Атымтай Жомарт қалай ас берді екен?
Тірімде бағаламас қыт-қыт достар,
Өлген соң мені -дағы өстер ме екен?
Қаңбақтай ұшып кеттің таразымнан,
Болайын тұмсығыңа баласынған!
Алдыңа нық сеніммен кіріп алып,
Көңлімді әзер жидым жаңа сынған.
...Түн оты - жылуы жоқ қоңыз жайын,
Гүл- қыздар ұстамайды есте дәйім...
Әр нәрсе сын сәтінде анықталар,
Алыстан кім біледі кімнің жайын!
Жарқ етіп жанарыңды күйдірдім бе?
Күншілім, қызыл шоқты сүйдірдім бе?
Сен мың- сан су бүріксең, сөне алмаспын,
Ғұмардың от жасынын көрдің! Бір де!
Орныңды бір анықтар безбен тірлік,
Тіліңнен ақты сылтау езген кір ғып.
Бетпердең түсіп қалды көз алдымда,
құлады қадірлі орның жерге сырғып.