ҚАРИЯ МЕН ҚАРЛЫ ШЫҢ
Килиманджаро!
Күйіп тұрған континентте қарлы шың,
Қалай біткен тропикаға таңбысың?
Қарлы шыңнан қара маржан қарғи ма,
Сайлап бамбук, баобабтан шаңғысын?
Көк тіреген көкшіл мұзы бастағы,
Жүректіні сұсыменен жасқады...
Сеңгір таудың сеңсең бөркін кием деп
Келді альпинист сексен екі жастағы.
Бостан босқа сабаз неге сабылсын,
Деді ме екен атым елге танылсын?
Альбионның түріп тастап тұманын
Айға атылған арыстандай ағылшын.
Ойыныңды көтермейді от белдеу,
Батырлыққа бара алмайды бос белбеу,
Өзін сынап, дәлелдемек өзгеге
Қарт кеудеде бар екенін тоқ кернеу.
Құр келмеген есерлікпен аптығып,
Тәтті күннің әр сағатын сәтті ғып,
Дүниеге төбесінен мұз таудың
Бір қарауға талаптанған жаттығып.
Сексен жылым қас-қағымдай өткен деп,
Ғұмыр жолын сұм жалған деп сөккен жоқ,
Бұл өмірге құштарлығы күш беріп
Шал келеді шыңға өрмелеп көкпеңбек.
Иығына алғандайын тас артып,
Жылжиды әрең, садағасын қоса айтып,
Опат болса... Орта жолда қайтқаннан
Зау биікте өлді деген ат артық!
Тайсалмады тар кезеңнен тартынып,
Тасқа ілініп тұрды кейде алқынып,
Жазатайым тайып кетсе табаны
Тағы кезек тимейтінін қарт ұғып.
Тас түйін ғып қайрат, жігер, сезімін,
Тасқа салып таусылмайтын төзімін,
Жанталаса жартастарға жармасып
Шықты ақыры биігіне өзінің!
Қол-аяғы қояды ептеп дірілдеп,
Желдің әні құлағында гуілдеп,
Шың басында шалқып, толқып тұр шалың
Дүниеге рахаттана күлімдеп!
Жаралған соң бұл өмірге адам боп,
Қамықпа көп, қай қуыста қалам деп,
Талпына бер ақтық демің біткенше
Түбінде бір биігімді алам деп