МАРАЛ ИШАННЫҢ АМАНАТЫ
Адамзат қайдан келді, қайда кетпек?
Түбіне бұл сауалдың кім бар жетпек,
Бой сұнып бір Аллаға хақ мұсылман
Адалдан нәсіп теріп, еңбек етпек,
Шүкірсіз көпсінгендер басқа жұртты
Неліктен баса-көктеп, басқа теппек?!
Ешкімге құдай ерік бермеген ғой
Қырып, жой күш жеткенді бодан ет деп,
Адамның жайшылықта бәрі батыр
Тарихтың соққан кезде желі өкпек
Атадан асып туған ер-азамат
Ел үщін жанын қинап, қанын төкпек,
Мен, мен деп күмпілдеген қуыс кеуде
Шашылған бұлт секілді қалқыр шеттеп,
Асылдар өрт боп өткен өкінбеген
Өртеңге өркен өсер еркін көктеп,
Шыңғырған шындығыңды тұншықтырып
Шегендеп, шеңберімен қойған шектеп,
Уақыттың шаңы басқан ата жолын
Қайтадан танып жатыр ұрпақ зерттеп
Бас иіп бабалардың киесіне
Балалар, тәуап қылып, тағзым ет тек,
Өшпейді ата дінің, ана тілің
Қолға алсақ ынтымақпен түгел көп боп!
Сауал көп, жауабын біз таба алмаған
Дүниеге адам тегін жаралмаған,
Жаратқан құдіреттің ғажабындай
Ерекше қасиетті Марал бабам!
Тербесе әулиелік бесігінде
Құдайдың күмән бар ма шешімінде,
Алаштың пірі болған бабамыздың
Кие бар Марал деген есімінде.
Бөленген қасиетке құндақтағы ұл,
Уілдеп, талпынғандай шың жаққа кіл,
Ақылмен түсіндіру мүмкін емес
Жұмбақ жан, жұмбақ қуат, жұмбақ тағдыр!
Ғайыптың кім бойлаған тереңіне?
Қадірлі еңбегімен ер еліне,
Тимесе бір пайдасы туған елге
Қандай да қасиеттің керегі не?
Аянбай қайран бабам адам үшін
Өнеге, қуат беріп өреніне,
Аластап албастыны аруағымен
Жын-шайтан шалығынан емдеді де,
Жөнге сап адасқанды, хақ жолында
Халқына нұрын шашып жүргенінде.
Төніпті қара шеңгел қазақ атқа,
Төзе алмай, қоныпты ерлер қазанатқа,
Ұран сап жер-жаһанға Марал ишан,
Рухани көсем болған ғазауатқа!
Жан-жағын тоймай жалмап, тасынғасын,
Қор тұтып, қазақ елін басынғасын,
Жүзбе-жүз ақ патшаға жолықтыр деп
Хат жазды жандаралға ашынғасын.
«Қазақтың қаймағына салдың қасық,
Орман, көл, жердің бәрін алдың басып,
Көнбегенге зеңбірек зіркілдетіп,
Зорлық қып момын елдің қанын шашып.
Құдай білер берерін бақты кімге,
Жетерміз ертең біз де жақсы күнге,
Құнарлы жерге тускен дән өседі,
Жатпайды алмас қанжар қап түбінде!».
Жазыпты көп әңгіме ойланатын,
Қазақтың көрген жәбір, қиянатын,
Жан болса сөз ұғатын реті бар ғой
Қиянат істері үшін ұялатын.
Обырлар озбырлықтан бас тартпады,
Мастанып, көптігіне асқақтады,
Қан төгіп, зұлымдыққа батқандардың
Заңды ғой әулиеден қащқақтауы.
Күштілер тәубасына келер ме еді?
Құдайға шын ниетпен сенер ме еді?
Патшалар әулиеге құлақ асса
Әлемде әділеттік жеңер ме еді?
Қоймады, ұялмады, тыңдамады,
Ойраңдап, түп-тамырды жұлмалады,
Алайда от қарулы отаршылдар
Иманын мұсылманның жеңе алмады.
Патшаға бағынса да құл болмады ел
Таныған иеміз деп тек Алланы,
Ғарышпен сырласыпты Сыр бойында
Жұбатып дұғасымен жылағанды,
Өмірден өзі өткен соң, зираты да
Иманның тірегі боп тұра қалды!
Алты Алаш ардақтайды Марал атын,
Өсиет,өнеге ғып жазған хатын,
Тең болып, барлық елмен сыйлассаң да
Жаныңа жолатпай еш жаманатын,
Мүлкіңді берсең дағы жат жұрттарға
Рухыңды берме деген аманатын!