ҚАРА ҚЫЗҒА МАДАҚ
«Ай аруды
Әспеттейді бар аңыз,
Ал біз мүлдем
Ескерусіз қаламыз,
Жазыңызшы
Мадақ жырын бізге!» – деп,
Күлімдеді
Кең сабадай қара қыз!
Адам ұлы
Аяулысын аппақ дер,
Аппақ қызды
Ел адақтап, таппақшы ер,
Сұлулыққа
Сүйсінеді әркім де,
Мықты болсаң,
Қара қызды мақтап көр!
Ойнақтаған ойсыз емес,
Шоқ басқан,
Тәрбиелі,
Тиым сөзге тоқтасқан,
Қараңғыны
Жарық қылып, жылытқан,
Қарақаттай көзі қандай
От шашқан!
Қара шашы
Сәйгүліктің жалындай,
Тісі –маржан,
Тілі гүлдің балындай,
Қара жорға
Қара жолда тайпалған,
Тұңғиығы
Тұнып жатқан танылмай!
Қарға аунаған емес орман түлкісі,
Көлгір емес,
Шын жүректен күлкісі,
Кезген емес
Дүниені көзді арбап,
Жүзі жарқын,
Қисаймаған үкісі!
Көлдей тұнық көңілдері,
Қаяусыз,
Опа, далап
Жақпайды олар аяусыз,
Саяхатқа
Анголаға апарсаң,
Аппақ болып көрінбей ме,
Бояусыз!
Айнымаған
Ата жолдан, ізеттен,
Мейір төгіп,
Айналасын ізгі еткен,
Қара қыздың
Қара қазан қолында,
Қара орманның
Қасиетін күзеткен!
Тастай берік
Ерге берген сертіне,
Шалдықпаған
Жалт-жұлт жұлдыз дертіне,
Құдайынан
Кем көрмейді жұбайын,
Күйдірмейді
Қызғаныштың өртіне!
Қайыспайтын
Қара нардай жегінге,
Қарға тамыр,
Қабырғалы елімде,
Құрсағына
Құт дарыған қазына,
Қара торы ана болса,
Тегін бе?!
Білмейді олар
Желік қуған селтеңді,
Көре білсең
Көңілі пәк, көркем-ді,
Қара қыздар
Қазағымның құнары,
Әулиедей
Әжелер ғой ертеңгі!
Аталардан
Ықыласты бата алған,
Қаймықпаған
Қара бұлттай қаһардан,
Қара қыздан
Қабылан боп туғасын,
Қалың қазақ
Қара қазақ атанған!
Шындығы осы,
Қоссам да ептеп әзілді,
Қағидаға
Қайшы келер қазіргі...
Инеліктей аппағынан әлемнің,
Мама қаздай қара қыздар қадірлі!