ЕШТЕҢЕНІҢ КЕРЕГІ ЖОҚ!
Миллиардердің баласы еріккен күні Каспий теңізінде балық аулап отырған. Қармағының қалытқысы бүлкілдей бастағанда, тартып қалып еді, құйрығы күнге шағылысып, алтын балық жағада жарқ-жұрқ етіп жатты. Кәдімгі ертегідегі алтын балықтың өзі! Быттиған беттерінің арасына мұрыны
«жасырынып» қалған байдың баласы, қолына ұстай беріп еді, алтын балық сөйлеп қоя берді.
--Мырза, мен алтын балықпын ғой...
--Болсаң қайтейін?
--Алтын балықпын деймін...
--Немене, мені алтын көрмеді деп пе едің?
--Үш тілегіңізді айтыңыз, орындайын. Сосын мені жібере салыңыз...
--Менде тілек жоқ...
--«Мемлекеттік тіл» дегендеріңізбен, қазақ тілдеріңіз мүгедек екен. Шала қазақтарды қазақша сөйлетіп жіберейін бе?
--Зачем?—деп ыңыранды миллиардердің баласы.
--Орыстардың «Лад» деген қозғалысы тілдеріңізге шабуыл жасай береді екен. Ауыздарына айран құя салайын ба?
--Маған қызық емес...
--Алтын керек пе?
--Итак навалом менде...
--Үш емес, үш жүз тілек айтыңызшы, ауа жетпей бара жатыр...
--Ой, не надо мне тілек...
--Мұнай беремін...
--Мұнай папамда бар...
--Қымба-ат маркалы машина берейін...
--Жер бетіндегі қымбат машина өзімде... Керек емес!
--Айналайын... жіберші мені... Атың кім?
--Талтаңбай...
--Жасың нешеде?
--Жиырма сегізде.
--Менен бір жас кіші екенсің... Інішек, жібере салшы, үстім кеуіп барады...
--Жібермесем ше?
--Тілектеріңді орындамаймын...
--Орындамай-ақ қой... Менде бәрі жетеді...
--Ит адам екенсіз!—деді алтын балық жыламсырап.
--Немене, немене?
--Жүрегіңіз мрамор екен...
--Кончай, а? Маған ештеңенің керегі жоқ!
--Олай болса, тәңір жарылқасын, мені теңізге лақтырып жіберіңіз...
--Ішім пысып отыр... Карта ойнай аласың ба?
--Ойнайын.
--Қандай түрін? Преферанс, күліс...
--«Қара қатын»...
--Кеттік!
Байдың баласы қалтасынан алтылық ойын картасын шығарды. Алтын балық алқынып:
--Егер мен жеңіп, сіз «қара қатын» болсаңыз, мені жібересіз бе?
--Көреміз...
Екеуі жағада карта ойнай бастады. Байдың баласы ұтылып, «қара қатын» атанды. Қуанып кеткен алтын балық:
--Қара қатын, қара қатын! Негр қатын!—деп құйрығымен мұның бетіне шапалақтады. Сосын мұңайып:
--Мені теңізге жіберіңізші...—деп өтінді.
--Жібермеймін...
--Қатын екенсіз ғой!
--Немене, немене?
--Кейбір екі жүзді әйелдер сияқты екенсіз деймін...
--Кончай, а? Қазір уысымда тұрсың, бір сықсам, ішек-қарның аузыңнан шыға¬ды!
--Сізді депутат етіп жіберейін...
--Ненавижу... маубас депутаттарды...
--Сенатор...
--Керегі жоқ.
--Енді кім болғыңыз келеді?
--Құдай...
--Кешіріңіз, құдай етуге құдыретім жетпейді... Өйткені, Құдайдың өзі мені жаратты... –деген алтын балық талықсып бара жатты. Сосын көздерін сығырайтып ашып:
--Інішек, мен өлген соң, денемді теңізге лақтырып жіберші... «Су баласы суға қарап өседі» дейді біз жақта... –деді де, жыбыр-жыбыр етіп барып, жүре берді...
--Зачем?—деді байдың баласы, --сен маған өлген соң ғана қымбатсың!
Шынында солай болып шықты, ештеңені керек етпейтін кеңкелесіміз балық¬ты күнге кептіріп, қақтады да, сыртына лак жағып, жылтыратып, әйелінің алтын «цепочкасына» тағып қойды... Ит балық болса, лақтырып жіберер еді, алтын балық қой...