УƏЙІС ЕДІ КӨКТЕМІ
Тасқа қына біткені,
Қорек алып өскені.
Жерден кісі кеткені,
Түтінінің өшкені.
Ағайын тату болмаса,
Берекенің кеткені.
Астық бітік шықпаса,
Тұқымның зая кеткені.
Жылуы кетсе киімнен,
Тозығының жеткені.
Жақсы ырымға жатпайды,
Өз атыңның тепкені.
Асыраған ит қапса,
Əбүйірің кеткені.
Жаман болса алғаның,
Өміріңнің өткені.
Су азайса өзеннен,
Көбейе берер өткелі.
Арамға жуық болсаңыз,
Жүрерсің елден шеткері.
Берекесіз ауылдың,
Көбірек келер бектері.
Татымы жоқ ас ішсең,
Ауырудың жеткені.
Табансызға тап болсаң,
Боларсың күнде өкпелі.
Еккенің ерте сарғайса,
Судан құрып кепкені.
Көрінгенге сенгіштік,
Ажалға басты тіккені.
Қонатұғын жер жоқта,
Қиналып өмір шөккені.
Аса биік таулардың,
Сулы келер бөктері.
Өресі төмен адамның,
Қиын соғар өктемі.
Есепсіз біткен мүліктің,
Ерте келер күткені.
Қайығаны інгеннің,
Бураның дұрыс шөккені.
Сырқаттың сыртқа шыққаны,
Қызарып дене бөрткені.
Ұрғашының бақыты,
Соңынан бөбек ерткені.
Қылығың жақса маңайға,
Сұлудың сені өпкені.
Жарасады əйелге,
Көздің жасын төккені.
Үш арысқа ырзамын,
Қасиетті тектері.
Ұрпақтары тең түскен,
Дуалы сыр шерткені.
Бүгінгі заман жұмбақ қой,
Аумалы жəне төкпелі.
Алаштың қысы мен болсам,
Уəйіс еді көктемі.