КОСМОС ОТТАРЫ
Қара үзіп тұңғыш рет жер бетінен
Шырқауға жөнелді Юрий шек жоқ мүлдем.
Космоста жым-жырт тылсым жүзді жалғыз
Ұлындай құшағында тербетілген.
Сырларын адамзатқа ашты көктің,
Іздеген ынтығындай жас жүректің.
Сезілді ол сонша жақын жанымызға,
Бақытына жаралғандай барша көптің.
Шырқады ол шыр айналып жұмыр жерді,
Арзытпай асыраған ғұмыры елді.
Сығалап саңлауынан кейде бұлттың
Əжімді анаға ұқсас жүзін көрді:
Жер жазған көзге жылы, жанға тыныс.
Космостан қарағанда тұр тым-тырыс.
Кең əлем көрер болса, сенбес еді
Осында бар дегенге алыс-жұлыс.
Жер беті болса егерде шын осындай,
Түгі жоқ тіресетін сірə симай.
Сəулесін жалғыз күннің аймалаған
Бақыттың бар бітімі ұясындай!
Қарады соған Юрий көз ала алмай,
Кей қылық кірсіз жанын қажағандай.
Зымырап жұмыр жерді жүрді айналып,
Қуанышын құшағына орағандай...
Космосқа шықпақ еді ол əлі талай,
Тағы да нелер сырын танытқандай:
Əлі оның кең өрісі болмақ еді
Сан жұлдыз көзге күңгірт, алыстағы ай…
Жөнелді Юрий бірақ ортамыздан,
Ғарышта ізі қалды алғаш сызған.
Космостың көздеріндей маздар мəңгі
Көп оттар көгімізде ол тамызған!