ТОРҒАЙДЫҢ ҰЯСЫ
Көкшіл тартты бөктер де,
Секілді аспан көк перде.
Күн жылынып,
Жер кеңіп,
Келе жатыр көктем де.
Көк жапырақ жамылып,
Көктем иісін сағынып,
Адамдар жүр көшеде
Арлы-берлі ағылып.
Не істеу керек ондайда,
Ұя салар жер қайда?
Қайда барса, қалың жұрт,
Қинаып жүр торғай да.
Бұтақшалар сидиып,
Салбырап тұр ілмиіп,
Адам көзі түспейтін,
Табылмады бір биік.
Салса ма екен алаңда
Анау тұрған бағанға.
Ашық екен жан-жағы,
Құртады ғой табанда.
Шыр айналып іздеді,
Қайда көзін сүзбеді,
Сабылса да күндіз-түн,
Күдерін бір үзбеді.
Кезді жақын қашықты,
Жанталасып асықты...
Көріп қалды бір күні,
Хат салатын жәшікті.
Біреудікі...
Оңай ма,
Тұрса екен-ау тоғайда.
Көру керек дегенмен,
Одан басқа жоқ айла.
Әрлі берлі көрді ойлап,
Қалар ма екен «сор қайнап...»
Кетті сүңгіп тесіктен,
Не болса, бел байлап.
Бір керемет...
Армандай,
Естен танып қалғандай.
Мынау үйшік өзіне
Әдейі арнап салғандай.
Бір баспана бұйырды ау
Сан сабылыс тиылды-ау...
Ұя табу...
Қалада
Торғайға да қиындау.
Трамвайдың билеті,
Мандариннің қаьығы,
Бөбек жақсы көретін
Балмұздақтың қалыбы...
Күндіз түні тынбады,
Бәрін әкеп жинады.
Жалғыз ғана...
Тесіктен
Темір тесек симайды.
Ешкім оған тимеді.
Ешкім барып кірмеді.
Жүрді күндіз далада.
Өтті сонда түндерді.
Жылы ұяға орнады,
Үйрей-күдік жоғалды...
Үй иесі бір күні
Ұзақ жолдан оралды.
Хат дегенің басыпты,
Төбесінен асыпты.
Ештеңе жоқ ойында,
Ашып қалды жәшікті.
Болды бәрі белгілі,
Міне...
Қарай гөр мұны!
Таң қалдырды құп-құйттай
Торғайыңның ерлігі.
Ойлар емес қауіпті,
Иемденіп алыпты.
Көкшіл аспан түсіндей,
Төрт балапан тауыпты.
Таппады ма даладан,
Жері шығар қалаған.
Алмайын деп мазасын,
Жәшік қойды жаңадан.
Сезді ешкімнің тимесін,
Ешкім енді кірмесін,
Өздеріңе кең сарай,
Емін-еркін тигесін.
Көктем шығып, гүл шығып,
Басталды бір тіршілік.
Жүрді олар да жұртпенен
Бірге кіріп, бір шығып...