Аспанды кенет тарылтып..
Аспанды кенет тарылтып,
Ауылды жерге бұқтырып,
Астан да кестен...
Сабылтып,
Жарқ етіп...
өте шықты бұлт.
Селк етті дала суынып,
Шағылдың іші суылдап,
Шилердің белі бүгіліп,
Шалғынның үсті шыңылдап.
Топырлап сол кез күш бермей,
Балалар шулап ұшты кеп,
Аспаннан алтын түскендей,
«Әнеки, жасыл түсті» деп.
Қашаннан –
ауыл шетінде,
Көктемде құстар толатын.
Орманнан келген өкілдей
Жалғыз бір терек болатын.
Жүретін қарттар қорғаштап,
Қияңқы қулар барса оған,
Тұратын сосын ол да асқақ,
Түсіпті жасыл дәл соған.
Күл басып кеткен маңайын,
Жапырақ жатыр шашылып.
Денесі түгел қарайып,
Бұтақтар қалған асылып.
Құлардай қазір үгіліп,
Қалмапты өрттен сау жер де,
Тұмсығы құмға тығылып,
Балапан жатыр әр жерде.
Қимылдап жатыр кейбірі,
Секілді тірі қалатын.
Кейбірі әлсіз жерді ұрып.
Жия алмай жатыр қанатын.
Шыр ете қалды біреуі,
Біреуі соған қосылды.
Біреуі шөпке сүйеніп,
Қайталап жатты осы үнді.
Әкетті жел де өсіріп,
Барады жүрек суылдап –
Балапан құсқа қосылып,
Даланың өзі шырылдап...