Тау
Әрдайым көз тігіп заңғарға,
Сүйеніп өстім мен тауларға.
Таулардан үйрендім төзуді,
Тағдырым тәлкекке салғанда.
Сонау бір кезімнен ес білген,
Қаймығып көргем жоқ ешкімнен.
Тауларды қазық қып жаратқан,
Тек Алла деп ғұмыр кештім мен.
Құбылып, бүлінді заманым...
Таудай боп тұрса да талабың –
Аласа адамдар әр тұстан,
Қоймайды-ау талауын, қанауын.
Жеткізбей зуласа арман-күн,
Өткізбей туласа орман-мұң:
Жауымның дауылды күшінен,
Тауымды қалқан ғып қорғандым.
Еске алып бозбала шағымды,
Сағынып келгенде ауылды:
Бауымды төсеніш еттім де,
Жастанып жаттым мен тауымды!
Бұлт шалса шыңдардың төбесін,
Көресің табиғат егесін.
Күрсінтіп алмайық тауларды,
Сілкінтіп жіберер Жер өсін.
Биіктен барлығын көретін,
Ел-жұрты соңынан еретін.
Сиреді данагөй шалдар да,
«–Таудай бол!» – деп бата беретін.
«Таулардан – тәкәппар қараған,
Тау ғана еңселі бола алар!»
Болсын деп тілеймін дін-аман,
«Таудай ұл» табатын аналар!
Бағынтам деп жүрсең шың басын,
Таулардай асқақ бол, тың, батыл.
Тірлікте тауың да шағылмай,
Сынақта сағың да сынбасын!
Қыранның қанаты талатын,
Жырыма зау шабыт болатын.
Аспантау аясы – мен үшін,
Киелі мекенсің ең асыл.
Әрдайым көз тігіп заңғарға,
Сүйеніп өстім мен тауларға.
Таулардан үйрендім төзуді,
Тағдырым тәлкекке салғанда.