Есiмнен мәңгi шықпай да қойған бiр елiк...
Есiмнен мәңгi шықпай да қойған бiр елiк,
Елiкке сол бiр көңiлi құрғыр тұр ерiп.
Болмағанменен
ай маңдай, алтын айдарлы,
Адал сүт емiп ауылдан шыққан ұл едiк.
Солай да солай,
адырда сонау өстiм мен,
Бұлақ пен қыздың сыңғыры қатар естiлген.
Өзiңдi алғаш көргенде-ақ,
мұңлы сәт едi-ау,
Бабайқорғанға бауырлай жылжи кеш кiрген.
Қып-қызыл болып
алып күн батып баратты,
Қызықтап тұрдық қызыл да жасыл жолақты.
Ала жiп аттап өтпеген едiм, не үшiн,
Қайқы төс қара иттерге тағдыр талатты.
Он алты жаста
Төлеген жырға табынғам,
Қағынғам қалмай
адырды ораған сағымнан.
Оралмайтұғын көктемде көрген
сол қызды,
Қырықтан кейiн өлердей болып сағынғам.
Абдырдым неге арғымақ аттай желiп кеп,
Сол қыздың ернi уылжып пiскен өрiк деп.
Асан қайғыдай қайғыра алмастан
жыр жаздық,
Ақтамбердi мен Қазтуған шалға елiктеп.
Өмiрдiң басы осылай мұңлы басталған,
Тамшыдай бейне ағып бiр түскен жас талдан.
Сан соқпақ шығып қолдарын созды алдымнан,
Қиырдан қиыр қызыл түлкiдей қашты арман.
Ескi суреттер санада қайта жаңғырған,
Елестеп анам нан алып жатқан тандырдан.
Кiм еске алар жетiм ауылдың баласын,
Қаршадайынан көнеге көзiн талдырған.
Есiмнен мәңгi шықпай да қойған бiр елiк,
Елiкке сол бiр көңiлi құрғыр тұр ерiп.
Болмағанменен ай маңдай алтын айдарлы,
Адал сүт емiп ауылдан шыққан ұл едiк.