МОЦАРТ. ЖАНАЗАСЫ
Көкірегімді жарып шыққан мол қайғы
Тұңғиықтан тартып терең толғайды.
Жарғанат боп жалп-жалп ұшып жан-жаққа,
«Жаназасы» жарты əлемге болды əйгі.
Өксік буған өмірім бар бұл үнде,
Қайғы жұтқан көңілім бар бұл үнде.
Айы батқан айында,
Күні жеткен күнінде.
Жұлдыздардың арасымен самғаған,
Самғап-самғап қанаты бұл талған əн!
Моцарт, Моцарт! Адам емес,
Əмəнда
Құдай болып көрінетін ол маған.
Шариғатты жиып тастап ел мүлдем,
Олимпке аңтарылып мен күлгем.
Таяқшасын тіреп қойып көзіме,
Компартиям «Құдай жоқ» деп сендірген.
Ал Құдайлар шашқан мейірім, айбарын
Ас ішпейтін адамдар деп ойладым.
Моцарт тағы пенделіктен жоғары,
Көкке сүңгіп, күн сипаған айдарын!
Сондықтан да мəлім тоқсан торапқа,
Моцарт біздей мүдделі емес тамаққа.
Пикчиз сорып пенделердей шіреніп,
Ішеді деп ойламаппын шарап та.
Қорегі де əн, көтеретін туы да əн,
Олар ада шарапхана дуынан.
Сондықтан да мерт болуы Моцарттың
Мүмкін емес Сальеридің уынан!