12.06.2022
118
ӨЛЕҢ+ӨМІРЗАЯ
Алматыда алма бұрқап, көк гүлдеп,
Шарап қуып... шатақ өлең төктім көп.
Қадыр ағам қақты арқамнан қуанып,
«Өлеңдерің... айтары бар, өткір» деп.
О, өмірім, соншама өткір, сонша əрлі,
Өзіңмен-ақ тамсандырдым қаншаңды!
Тұман-ағам «О, енеңді... жақсы» деп,
Қуан-ағам «Классик!» деп тамсанды.
Аманхандар мұрнын шұқып, жар салды,
Қасымхандар таңды жылап қарсы алды.
Сонда да мен баспаппын ғой еңсемді,
Тізгінімді сəл-пəл тарта алсам-шы.
Арғымақты айдалаға бұрыппын –
Алматының кабактарын қуып мың –
Кеудемдегі емін таппай уыттың,
Шарамыга, шакал үшін туыппын!
Өлеңімді көкке ұшырып бағалар,
Енді, міне, қайда сол бір ағалар?!
Қасымхан ба... Аманхан ба... олар да
Оралмайтын жаққа ұшар да жоғалар...