ҰЛЫЛЫҚҚА ТАҒЗЫМ
Абай! Абай!
Бабам менiң! Жұмбақ жүрек, жаны арман,
Шыңғыстаудың шығысынан шыға келген таң алдан.
Мынау күллi дүниенi түйiн сөзге сиғызып,
«Жүрегiнiң түбiндегi» терең ойдан нәр алған.
Жел тербеген шапаныңда толқыны бар өткеннiң,
Қилы заман көшiндегi қайшылықты көп көрдiң.
«Ыстық қайрат, нұрлы ақыл, жылы жүрек» жiгерiн,
Зерек оймен зерделедiң, сан сындардан өткердiң.
Бабам менiң!
Сенiң әрбiр демiңменен тарап жатыр ой-ғалам,
Тамызықтан от iздейдi бүгiн мынау «ойлы» адам.
Жартастардан жаңғырықтар естiледi бейуақта,
«Ұлып жұртқа қайтқан ойды» сол шығар деп ойланам.
Сүйген жүрек. Күйген жүрек. Жұмбақ жүрек. Қарт жүрек.
Ұлы кеуде ұлықты iздеп бұлқынады шартты iреп.
Бүгiн мынау алмағайып қазағымның тiрлiгi
Мүлт кеткенде отырамын, баба, сендей қарт тiлеп.
«Ескендiрдiң» табанында ғасыр үнi мүжiлген,
«Қара сөздiң» құдiретi бар, сан сындардан сүзiлген.
Пенделердi тәуба-тiлек келтiредi қалпына,
«Желсiз түнде жарық айдай» сәулелi үмiт үзiлмен.