КЕШ КЕЛГЕН КӨКТЕМ
Бақытқа жеткен емес қолым бірден,
Тағдырым ұсынған жоқ төрін бірден.
Әркімдер өз соқпағын тауып жатыр
Әуелден қалтарысын,
Жолын білген.
Наз деген болады ғой,
Өкпе деген.
Бірақ мен өміріме өкпелемен.
Қызық көп,
Қуаныш көп бастан кешкен,
Бәріне соның
Бірден жеткен емен.
Берілген жан емеспін мен бір мұңға,
Сыйлайды жаны қалмай тең-құрбым да.
Жалпыға ортақ оқу –
Онжылдықты
Бітірдім әрең-әрең он бір жылда.
Әуелден таңдағам жоқ күйкі жолды,
Көңілдің қағаз, қалам күйті болды.
Ауылда бес-алты жыл жұмыс істеп,
Алуға асықпадым дипломды.
Көсіліп кең жайлауда өскен едім,
Кеңдікті,
Еркіндікті хош көремін.
Жеткенде жұрттың бәрі жанталасып,
Кей кезде қызметке де кеш келемін.
Осындай мінезім бар қалыптасқан,
Жыр жазам, бір ғажабы, жалықпастан.
Жігітпін –
Абай атам айтқандайын –
Ақырын жүріп және анық басқан.
Әуендей асқақтатып қырдан салған,
Жеткізбей аңсаттырып
Жүр қанша арман.
Асырып кете алмадым
Өнерімді
Атақты Ақан сері, Біржан салдан.
Оныма бірақ бүгін өкінбеймін,
Жүреді болашаққа бекінбей кім.
Жалғанды жалпағынан кетем басып,
Жанғанда кеудемдегі отым кей күн.
Алдымнан сылаңдаса сағымды үміт,
Қуамын шабыт атты сабылдырып.
Күндермен қауышамын бір керемет,
Кеш келген көктемдердей сағындырып.
Өмірде сол секілді бар қызығым,
Кеудемде өлең деген жалғыз ұғым.
Көктемнің аңсап күткен шуағындай
Кеш көрдім
Бала сүю, жар қызығын.
Арманың –
Алтын күнің ол мәңгілік.
Санаңнан сырғып бір сәт болған ба ұмыт?!
Жалғанда жалғыз досың өлең екен,
Ол-дағы бірден келмес,
Толғандырып.
Өмірдің өттім талай өткелінен,
Жерде – өзім,
Көңіліммен көкте жүрем.
Ғұмырдың қызығының өзі сонда –
Сағынтып,
Зарықтырып жеткенімен.
Аз емес рақатым,
Азабым да.
Аз емес жазғаным да,
Жазарым да...
Қолыма кештеу қонған бақытымдай,
Кешігіп келер, бәлкім,
Ажалым да!