СОНАУ ЖЫЛЫ... «КЕҢСАЙДАҒЫ» ЗИРАТТА
Сонау жылы...
«Кеңсайдағы» зиратты
Бұзақылар быт-шыт қылып қиратты!..
Өліктерін сыйлайтұғын өзгеше
Халқымды да, салтымды да қинапты.
Бір-біріне жау болды ма бұл адам,
Қорықпады ма аруақтан – күнәдан.
Мәңгілікке белгі қылып орнатқан
Қанша тұғыр – тас мүсіндер құлаған.
Достық емес,
Қастық қылып – қате еткен,
Кімдер екен мұсылманды жат еткен.
Бір мүсіннің маңдайынан оқ тиіп,
Бір мүсіннің қолын жұлып әкеткен.
Содан кейін... қарақшылар қара үзіп,
Хабар жетті әрі суыт, әрі үзік...
Бір мүсіннің басын жарып тастаған,
Бір мүсіннің көзін кеткен «ағызып».
Неткен зауал,
Неткен зұлмат, зұлымдық,
Неге мұнша бұзылдық та бүліндік?!
Сырт жау емес, бұл сұмдықты жасаған
Не де болса іштен шыққан «жұлынқұрт».
Мына заман бара жатыр қайда алып?..
Өліктер де жата алмады-ау жайланып.
Жауыз деген Гитлердің әскері
Зират көрсе өткен дейді айналып...
Кеттік пе әлде...
Масайрап та, мастанып.
Күлмей ме екен, білмей ме екен басқа жұрт?!
Болғаннан соң тірілерді таяқтап,
Өлілерге қол жүгірте бастадық!
Ей, Мұсылман!
Қайда кеткен намысың?!
Жүрміз бе әлде жеке бастың қамы үшін?!
Қан майданда қазағымның ерлігін
Қалың елім тағы да бір танысын.
Халық едік жұмысы жоқ қақ-сұқпен,
Басын қосып туыс біткен, дос біткен.
Тоғысайық ақ тілектің үстінде,
Соғысайық зұлымдықпен – қастықпен.
Тыныш жатқан «Кеңсайдағы» зиратты
Қандай жауыз, қандай залым қиратты?
«Қаңғып жүрген бала-шаға ісі» деп
Ешкім оны ауыздықтап, тыймапты...
Талай жылап, талай күлген халқым-ай,
Жан достыққа жарай білген халқым-ай.
Аруағын қорласа да қару ап...
Кешіріммен қарай білген халқым-ай!