АПА
Сен жастай қалдың...
Суын қанып ішпедің тас қайнардың.
Ал мен болсам – алқынып аққан бұлақ
Алтыдан жетіге сәл аспай қалдым.
Осылай сенің бағың жанбай қалды,
Жоқтау айтып жыладың, қандай зарлы...
Көңілде шер бар еді, көзімде жас,
Сол жас бірақ намыстан тамбай қалды.
Қан жұтып, жамылғанда қара шәлі,
Көрмедің тағдырыңа аласарып.
Саған біреу соқтықса, жүгірдім мен
Әкемнің ақ қамшысын ала салып.
Күшіңді тауға соғып, тасқа шаптың,
Ісіңмен, қылығыңмен досқа жақтың.
Күтімін көрмесең де өміріңнің,
Түтінін түтетпедің басқа ошақтың.
Жылыстап жеткен шақта жаныңа мұң,
Зарладың, запыран құстың, аңырадың.
Құлатпай әлі күнге келе жатсың
Әкемнің қолдан тіккен шаңырағын.
Мен де ержеттім ешкімнен олқы болмай,
Көрмеген мына баста талқы қалмай.
Қанша қызық көрсек те, келеміз біз
«Қара шалдың» орынын толтыра алмай...