Поэмалар ✍️

Кесапат,
Кердең,
Көргенсіз,
Қатып бір қалған тас-қына.
Сұмырай,
Сұп-сұр тергеуші,
Сұрақтың алдың астына.
– Орысқа болдың отар, – деп, –
Сарнаған сенсің о баста.
Ахметіңді – Ахаң деп,
Бүйрегің бұрды Алашқа.
Өткенді аңсап, кер тартқан,
Білінбес әккі аңшы ізі.
Жасырын жүріп,
Жол тартқан,
Жапонның сенсің жансызы.
Шыққпассың аман түрмеден,
Тағылған айып, басты мін,
«Қызыл ат» деген бірдемең,
Қызылға қылған қастығың.
Бағытың бұлдыр, көмескі,
Болғанмен жазғыш, жақсы ақын.
Қанатын жайған кеңесті
Құлатып тыну – мақсатың!
Кесапат,
Кердең,
Көргенсіз,
Алған соң шексіз билікті.
Соны айтып,
Сойқан тергеуші,
Сәкенге қарай шүйлікті.
Жемеген таяқ тіріден,
Сәкен де мығым, қуатты.
Жендетті
Қолдың қырымен,
Бір ұрып,
Бірден құлатты.
Сол екен –
Жендет екі-үшеу,
Жабыла келіп кеткені.
Жарылып басы,
Беті ісіп,
Алты күн азап шеккелі.
Жендеттің ісі тұр үдеп,
Қайтеді Сәкен, ал сонда –
Қыңқ етер тіпті түрі жоқ,
Қоң етін кесіп алсаң да.
Шартпа-шұрт,
Шатақ –
Төбелес,
Тергеуші біткен безілдеп.
Халықтың жауы мен емес,
Сұмырай,
Сенің – өзің! – деп.
Айтса да сөзін саңқылдап,
Санаға кірер емес тек.
Жанары оттай жарқылдап,
Өткен күн көзге елестеп.
Сарыарқа – сайын даланы,
Есіне бір сәт алғаны.
Қамыққан көңіл –
Қаралы,
Осы ғой дүние – жалғаны.
Осынау өмір –
Бір күндік,
Төтеннен келген тосын жай,
Арбасқан дүние,
Қу тірлік,
Ақырғы түбің – осындай.
Дүниенің мынау жосығы-ай,
Жарамай қалған керекке.
Зор болып туып,
Осылай –
Қор болып өлу керек пе?!
Тергеуші тағы өшікті,
Көбейіп сұрақ-шатпағы.
Сарт та сұрт темір есікті,
Алып бір жауып жатқаны.
– Сөзімде тұрам, сертімде,
Баратын жерім – қара үңгір.
Атсаң да мейлі – еркіңде,
Ассаң да дарға – бәрібір!
Амалы құрып тергеуші,
Бармады дәті қарарға.
– Сендейден қорлық көргенше,
Өлгенім артық онан да!
Қайсарлық,
Ерлік бар мұнда,
Ұрымтал сөздің ұтымын –
Үрпиген «үштік» алдында,
Өзінің оқып үкімін.
Саңқ етті сұңқар-қырандай,
Ант етті –
Ардың атынан.
Естіліп сөзі ұрандай,
Кем емес жайдың отынан.
– Арман жоқ, енді өлсек те,
Ел үшін мәңгі мақұлмын!..
Табиғат тыншып,
Сол сәтте
Тыңдады сөзін
Ақынның!