Поэмалар ✍️

Үдетіп Сарыарқаның сағынышы,
Жүрегі келе жатыр алып-ұшып.
Кей кезде көлігінен қарғып түсіп,
Кәусары қанғанынша
Жата қалып,
Даланың бұлағынан қанып ішіп.
Құмарын құштарланып қандырады,
Шырағын жанарының жандырады.
Көз жетер жердің бәрін жырға бөлеп,
Ой жетер жердің бәрін ән қылады.
Сарыарқа –
Таза бұлақ, дала гүлі.
Сарыарқа –
Жақсы күннің жаңалығы.
Сарыарқа –
Жарқ-жұрқ еткен жастық шағы,
Жалаң бас,
Жалаң аяқ балалығы.
Сарыарқа –
Ертегідей ертедегі,
Көз тартар жері қандай көркем еді.
Төсінен туған жердің тыныс алып,
Есілген Есіл-Нұра,
Ерке өзені.
Нәр алып,
Жайсаң жаздан, қатты қыстан,
Бір-бірін қыз-жігіттей тәтті ұғысқан.
Сарыарқа –
Аймалап жел,
Айнала көл,
Алты ай жаз,
Айдынынан аққу ұшқан.
Сарыарқа –
Сағымды бел,
Сайын дала,
Шат көңіл,
Шабыт берген шайырға да.
Өзіне гүл бітеді тақыр жердің,
Қарағай,
Тіл бітеді қайыңға да.
Сарыарқа –
Қалың орман, сәнді бағы,
Бойыңа қуат кіріп,
Қан қызады.
Кей сәтте тізгініне ерік беріп,
Ақбозын астындағы ағызады.
Ақбоз ат астындағы ширақ еді,
Қаз мойын,
Қамыс құлақ,
Қима белі.
Омбыдан аттанарда,
Ойда отырған,
Қаржастың жігіттері сыйлап еді.
Ер Сәкен
Келе жатыр сол атпенен,
Ақбоз ат –
Құйрық-жалы шолақ дөнен.
Құтылып қалың орман арасынан,
Шабады,
Қоңыр төбе,
Қолатпенен.
Шабады жазық жерді таңдап алып,
Ой-шұңқыр,
Жар-жықпылды аңдап алып.
Сімірген бала жастан,
Салқын самал,
Ауасы бара жатыр жанға жағып.
Ақбоз ат
Ақын жігіт астындағы,
Үстінде – қыран мүсін, тас тұлғалы
Ағызып бір төбеден бір төбеге,
Даланың білінбейді тас-құмдағы.
Ақынның оған мойын бұрар жайын
Білгендей,
Тербетіліп тұрар қайың.
Көрмекке Көкшетауды
Қайран көңіл,
Ұшады қанат қағып қырандайын.
Серпіліп түннен кейін таң келеді,
Келтіріп көңіл күйін жан желегі.
Кенелтіп рахатқа,
Кең дүниені,
Кеудеге күмбір қағып ән келеді:
– Арқаның кербез сұлу Көкшетауы,
Дамылсыз сұлу бетін жуған жауын.
Жан-жақтан ертелі-кеш бұлттар келіп,
Жүреді біліп кетіп есен-сауын.
Сексен көл Көкшетаудың саясында,
Әрқайсы алтын кесе аясында.
Ауасы дертке дауа, жұпар исі,
Көкірек қанша жұтсаң тоясың ба?
Ырғалған көкке бойлап қарағайы,
Қасында көк желекті аппақ қайың.
Жібектей желмен шарпып төңіректі,
Балқытып мас қылады иіс майы.
Басына атсаң-дағы оғың жетпес,
Көкпеңкөк шың басынан мұнар кетпес,
Бір жұтсаң Көкшетаудың жұпарынан,
Өлгенше көкірегіңнен құмар кетпес.
Қарағай биік шыңды қиялаған,
Еш адам оны барып қия алмаған.
Шаңқылдап тау жаңғыртып, шыңға қонып,
Жалғыз-ақ көк қаршыға ұялаған.
Сары алтын Көкшетаудың ерте-кеші,
Тау мен күн сүйіскендей еркелесіп.
Суретті шежіресі өткен күннің,
Сілекей ағызады ертегісі.