Поэмалар ✍️
СӘДУАҚАС – СӘКЕН
Тәй-тәй басып,
Қаз-қаз тұрып,
Талпынады – Сәдуақас.
Талаптанып,
Қанат қағып,
Шарқ ұрады – Сәдуақас.
Ұясында,
Қия-шыңға,
Ұмтылады – Сәдуақас.
Тұрмай үйде,
Ән бе, күй ме,
Бір құмары – Сәдуақас.
Өнер қуған,
Той мен думан,
Аңсағаны – Сәдуақас.
Ақындарға,
Батырларға,
Тамсанады – Сәдуақас.
Тақпағыңды,
Айтқаныңды,
Ұғады әлі – Сәдуақас.
Үміт толып,
Жігіт болып,
Шығады әлі – Сәдуақас.
Қатарынан ерте жетіп,
Өтер жолды – Сәдуақас.
Елі-жұрты
Еркелетіп,
Сәкен болды – Сәдуақас.
Сол Сәкен –
Жігіт болды барып-барып,
Мақсаты,
Мұраты да анықталып.
Шүлдірлеп үш жасында өлең айтып,
Үлгерді бес жасында әріп танып.
Алтыға келгенінде атқа мінді,
Жетіде жыр-дастанды жатқа білді.
Аң аулап он бір жаста,
Ерте оянып,
Үйренді қолдан құрып қақпаныңды.
Он үште қолға құйттай домбыра алып,
Күй шертті он саусағы мың бұралып.
Он бес пен жиырманың арасында,
Оралды Ақмола мен Омбы барып.
Бүлінбес ұстай білсе ел арасы,
Арбаны сақтап тұрған бел-ағашы.
Отызда Елордасы –
Орынборда,
Сейфуллин – Совнарком төрағасы.
Осымен сәл тоқтатып сөздің басын,
Тағдыры талай жайға кез қылғасын.
Азырақ өткен күнге оралайық,
Шығарып шер мен шемен – көздің жасын.