Поэмалар ✍️

Баймағамбет:
– Ай-жұлдыздың аманында,
Хан Жәңгірдің заманында
Мойныңа
Тұмар емес,
Пәле тағындың
Қайтіп қағындың,
Махамбет!
Махамбет:
– Өзің еркіңмен,
Айтқан сертіңмен,
Тайқып бағындың,
Ханға –
Көріндің,
Патшаға –
Берілдің.
Халықтан қара үзіп,
Жұрттан жеріндің.
Өстіп өлердей,
Қорлық көрердей
Саған не ғылдым,
Баймағамбет?!
Баймағамбет:
– Дүниені даң қылдың,
Дүйім елді қан қылдың.
Хан екен деп қарамай
Қатынына қол салып,
Қарап жүрмей –
Лаң қылдың.
Жалпақ елді
Жайғастырғаннан басқа,
Жұлынғанды
Жалғастырғаннан басқа
Жазығы не
Жәңгірдің?!
Махамбет:
– Жәңгірдің жазығы,
Қажыған халықта,
Еңіріген елде,
Жапа шеккен Ерде!
Баймағамбет:
– Жәңгір періште емес,
Пенде!
Соны білсең,
Келсеңші жөнге.
Махамбет:
– Болғанмен пенде,
Ақылы жоқ емге.
Соңымнан сонша қалмастай,
Қай әкесінің
Құны бар менде!
Баймағамбет:
– Сабыр, сабыр!
Сабаңа түс, батырым.
Аптықпай сөйле,
Ақырын...
Қайтып ашар есігің,
Ханға жаса кешірім,
Хан қаһарынан қайтса,
Батыр райынан қайтса,
Онда –
Оның несі мін?!
Кешірім!
Сауға батыр, сауға.
Басыңды сұқпа дауға!
Махамбет:
– Не деп тантып тұрсың,
Кешірім сұрайтын мен бе?!
Алжасқан екенсің
Сен де!
Мойнына алып кінәсін.
Ханың менен емес,
Елден кешірім сұрасын!
Баймағамбет:
– Айтар болсам, расын.
Мұның енді
Біле алмадым сірәсын...
Махамбет:
– Онда
Күтпесін менен рахым!