Поэмалар ✍️

Әуел баста
Жәңгірдің –
Ойлаған ойы бек еді...
Халқына деген парызы
Шашынан да көп еді.
Ердің жайын қолайлап,
Елдің қамын жеп еді.
Ертеден азан шақыртып,
Алланың сөзін айттырып,
Сәждеге басын тұқыртып,
Іші-сыртын жайнатып,
Мекен-жайын сайлатып –
Мешіт салсам деп еді.
Елдің бәрін дулатып,
Қуандырып,
Қунатып,
Төрт мезгілде –
Бес түлеп.
Бесіктен шыққан жас бала,
Бес жасына жеткен соң,
Бес саусағын он санап,
Бір харекет еткен соң,
Бүлдіршінін ойнатып,
Бір мекен-жай сайлатып,
Мектеп салсам деп еді.
Алтын ұя
Ақ бесік,
Алты Алаштың аймағы –
Бүлінбеген арасы,
Бұзылмаған қаймағы,
Алысы мен жақынын,
Ақыны мен батырын,
Жақсысы мен жайсаңын –
Тілін тауып баршаның
Қатар-қатар тұрғызып,
Ақ Ордаға кіргізіп,
Басын қоссам деп еді.
Әттең, дүние,
Не керек?!
Ой дегенің – керемет.
Ірің болып ішкені,
Желім болып жегені,
Өкінішпен
Өтті ғой –
Орындалмай дегені!