Поэмалар ✍️

Жанкісі жырау:
Бай да емессің, Баймағамбет,
Жай да емессің, Баймағамбет.
Сен бұрын – ұлтыңның ұлтаны едің,
Енді бүгін –
Жұртыңның сұлтаны болдың.
Сені бұл орынға қонжитқан
Патшаңыздың өзі,
Халқым сені сайлаған жоқ!
Төреге еріп,
Төменнің
Төбесінен қарадың.
Халқыңның
Қай кәдесіне жарадың?!
Шелділермен шендестің,
Семіздермен селбестің.
Малдыларды мақұлдап,
Қоңдылардың қасында қонақтадың.
Кедейді кекетіп,
Малайды мұқатып,
Халқыңды жұтатып,
Елім деп еңіреген ерлеріңді
Етекке тарттың.
Исатайдың соңынан
Ит қосып қуып,
Махамбетті маңыңа жолатпадың.
Ей, Баймағамбет!
Тай күніңде теліндің,
Бай күніңде бөліндің.
Енді Сұлтан болғанда,
Етегін бастың еліңнің,
Еңсесін бастың еріңнің.
Исатай мен Махамбет,
Қос арысым бар болса,
Жалғыз Құдай жар болса,
Қаз басқан қазақ сау болса,
Бар екенін ұмытпа
Қазулы тұрған көріңнің!
Баймағамбет сұлтан:
Ей, Жанкісі, Жанкісі,
Ақындардың әңгісі.
Сендей есер жоқ шығар,
Көріп едім сан кісі.
Үрерге иті жоқ,
Сығарға биті жоқ,
Сұмырайдай сөзі бар.
Байдың байлап қойған,
Тәбеті боп абалаған,
Босағасын сағалаған,
Сен кешегі –
Сіңірі шыққан кедей едің.
Енді бүгін –
Исатай мен Махамбетке ілесіп,
Тұрысың мынау сіресіп,
Ертең басың байланып,
Алдыма келсең айналып,
Сонда маған не дер едің?!
Жанкісі жырау:
А, онда ма, онда ма,
Қыран ұшар қомдана.
Тұлпар шабар құйғытып
Бауырында –
Кең дала.
Батырдың арқа сүйері
Патша да емес,
Хан да емес,
Қара халық –
Ел ғана!
Ту көтерер
Түбінде,
Төбеден түскен
Төре емес.
Бесікте жатып,
Бес түлеп,
Бес қаруын асынған,
Хас дұшпанын басынған,
Жаратылған асылдан –
Қазанаты қазақтың,
Махамбет сынды Белбала!