Құс – адам
Ұмытты бізді талайлар,
Ұмыттық біз де талайды.
Артыңда не бар қарайлар,
Алдыңа қара, – арайлы.
Қанағат азға ете бер,
Өткенге өкпе жүрмейді.
Әкелер уақыт, әкетер,
Аңқаулау, аусар біздейді.
Жастыққа қақпа жабылды,
Енетін жол жоқ қайтадан.
Ақ ұлпа қардың мамығы,
Жұмыртқа – жазды шайқаған.
Балапан – толқын ұмсынып,
Жұмыртқа – сеңдер жарылар.
Қайнайды қайта тіршілік,
Жаз өтсе жазың тағы бар;
Күз өтсе, күзің тағы бар,
Қыс өтсе, қысың тағы бар,
Бәрін де пенде сағынар.
Жұмыртқасы едік бір жаздың,
Шыққанбыз содан талпынып.
Айтқанын айттық жылдардың,
Алдысы – үміт, арты – ұмыт.
Сарыала күзде саңқылдап,
Қорықпай көздің сұсынан.
Жапалақ ұшса жалпылдап,
Жарқ етіп өттік тұсынан.
Тіледік тоят кешкіден,
Тұмсықтың ұшы кеберсіп.
Үніміз біздің естіген,
Үндемей қалды кереңсіп.
Жалғыздық деген құсадан,
Жарылар болып жүрегі.
Жапанды кезіп құс – адам,
Жалықпай ұшып жүреді...
Естілмей жүріп дерегі,
Шығармыз кенет бір тұстан.
Ұяда талас жоқ еді,
Қияда талас қырқысқан...