БОЗЖІГІТТІҢ ЖЕҢЕШЕСІНЕ АЙТҚАНЫ
Тартылса көкке тарқатар жүрегі шерін,
Қайырған құстай қайта ұшсам түлегіш едім...
Қара Ертіске қаншама самолет келді,
Ішінде мен жоқ боламын үнемі соның.
Кем құрбыма да кей кезде ел теңесе дедім,
Теңдік жоқ жерде келмейді егесе бергім.
Қара да кетті Ертіске, сары да кетті,
«Бозжігіт» қайның жоқ онда, жеңешем менің.
Жылқышы жинап Жидебай бауырына гүлін,
Сайды да бүгін той алар, тауды да бүгін.
Барғызбасым бар екен, барғызбай қалды,
Бармаған едім Ақынның ауылына бұрын.
Бекерден бекер бола ма адам өкпелі,
Алқалы топпен жөн еді ел ала кеткені...
Мінім мен мұңым көп еді, ат, айғыр емес,
Көтере алмас болған ғой самолет мені.
Торығу күтер той-жиын сағынған ерді,
Жеңеше, менше ешкімге жалынба енді.
Не күтпек, қайдам, қайтарып сапының жүзін,
Бұйда пышақ беліне тағынған елді?!
Өкпе-наз өлең ауылында кездесе берер,
Өлтірмек мұндай сынына төзбесең Өнер.
...Жеңеше, Абай қажыға жетер-ақ еді,
Мекені Меке боларын сезбесе егер.