МЕНІҢ АТЫМ
Жұмағұл-Шора – азан сап қойылғаны,
Мейірімін шешем қосып ойындағы,
«Жұматай» деп атады. Кейін қыздар
осы атты керемет деп мойындады.
Көшеде жүйрік шыбық алып қашып,
Мектепте күс-күс қолмен әліппе ашып,
Қара жол, бау-бақшада шықтым содан,
Көрнекті сотанақ боп қалыптасып.
Добың не, кернейді де мықты үрлейім,
Қай бетпен шатақтан да бұқтым дейін.
Осы атпен бас бұзардан боксшы боп,
Ақ шаршы рингке де шықтым кейін.
Спорттың құшағынан босап мәңгі,
Көргенде, бар қызығым осы-ақ мәнді.
Аңдамай ғашық болып, сол атыма,
Бір сұлу қыздың да аты қосақталды.
Жасыл тау жадыраған күн өтінде,
Осы атым – жұрт аузында жүретін де
Ат бапкер, алаяқ ат иесі боп,
Жас пері, жаңа күйші ретінде.
Жиреннің қай күліктен атағы кем,
Көкпарда көзсіз болу қата білем.
Үш қабат үйдей тастан ат секіртіп,
«Жұматай – Ажалсыз» да атанып ем.
Алғанда тәңірінен азар сұрап,
Өшпейтін дәріптеусіз, назарсыз-ақ,
Кемедей еш теңізге батпайтұғын,
Апамның қойған аты – Ажалсыз ат.