Амангелдім
Амангелдім,
сен дегенде жан бөлек,
Жүрек бөлек.
Тұлабойда қан бөлек.
Жан құлазып,
жабыққан бір кезімде
Қайта тұрам қолтығымнан сен
демеп.
Айлап-жылдап салмасам да ат ізін
Айтпа маған келме деп.
Киелі өлкем,
бұл жалғанға келерде
«Ал келдім!» деп айқайладым мен
елге.
Өлгенде де атыңды атап өлермін.
Туған жер деп күбірлермін өлерде.
Өз ұлыңмын.
Өгей ұлың емеспін.
Өркөкірек, өзімшілдеу боп өстім.
Бірақ сені бір сұлудың меңіне
Бере салар Хафиз қожа емеспін.
Артық емес арнасам да қанша жыр,
Сенде шыққан қымбат маған әр
шағыр.
Самарқан мен Бұқараны көз қиып,
Қалай ғана бере салған сол шәйір?!
Ұлы ақынға осыныңыз айып деу
артық болар.
Білер оны байыпты ел.
Мен де ішемін.
Сонда да сол шәйірің
менен гөрі болған шығар кәйіптеу.
Туған өлкем, сен – әкесің,
мен – бала.
Қай кезде де бала – бала,
ел – баба.
Бүгінгінің бәрі қажы, періште,
Күнәһар боп туған жалғыз мен ғана.
Бір сен үшін
шашылса да мал қанша,
Сүйем сені
жан-жүрегім талғанша.
Әзірейіл періште кеп бір күні
Қу жанымды қалап, сұрап алғанша.
Сенсіз менің өмірімнің мәні не?!
Мен жершілмін
қарамай-ақ әліме.
Қалай берем көзім қиып мен сені
Бір сұлудың көз арбаған меңіне?!
Жоқ, бермеймін
Рүстем батыр тебініп,
Бес қаруын кезеп тұрса Әлі де.
Қыздар – өріс,
Болар елге ұл көрік,
Өрттей қаулап шықтық сенен бірге
өріп.
Қонағым деп құрақ ұшпа сен маған,
Құлақкесті мен қалайын құл болып.
Амангелдім, қалқайғанды қал демеп,
Шалқанғайға шуағың шаш.
Бер көмек.
Бәрі сенің желдеп кеткен құлының.
Есірке сен.
Есін жисын елге кеп.
Бабасының бассын ыстық
топырағын,
Айтпа оларға енді қайтып келме деп.
Он сан қиыр,
он сегіз мың ғаламда
Амангелдім,
жаралғансың сен бөлек!